Multithumb found errors on this page:

There was a problem loading image 'images/banners/DSC_0697_2.JPG'
There was a problem loading image 'images/banners/DSC_0697_2.JPG'
There was a problem loading image 'images/banners/DSC_0692_2.JPG'
There was a problem loading image 'images/banners/DSC_0692_2.JPG'

POLSKI

KAROL WOJTYŁA

NOTA BIOGRAFICZNA

Życie wielkiego Polaka nieustannie fascynuje ludzi na całym świecie. Jego wezwanie u początku posługi „Nie lękajcie się” jest źródłem siły i zachętą do odnowy wewnętrznej dla ludzi różnych wierzeń. Aby poznać Jana Pawła II, trzeba najpierw poznać Karola Józefa Wojtyłę.

DZIECIŃSTWO I MŁODOŚĆ

Karol Wojtyła urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach. Był synem Karola Wojtyły seniora i Emilii z Kaczorowskich. Został ochrzczony 20 czerwca 1920 roku w kościele parafialnym w Wadowicach i otrzymał imiona Karol, Józef. Karol miał brata Edmunda starszego od niego o 14 lat, który uczył się w gimnazjum wadowickim a później studiował medycynę w Krakowie. Rodzina mieszkała w Wadowicach przy ul. Kościelnej, żyła skromnie utrzymując się z pensji ojca, urzędnika państwowego. Karol rozpoczął naukę w szkole powszechnej w wieku sześciu lat, uczył się bardzo dobrze i zwykle był prymusem. Był także chłopcem wesołym i utalentowanym, interesował się sportem, lubił grać w piłkę nożną a w zimie lubił sporty zimowe a zwłaszcza jazdę na nartach. Bardzo wcześnie, bo w wieku 9 lat, 13 kwietnia 1929 roku, osierociła go matka.

Po jej śmierci Lolek zamknął się w sobie, szukał pocieszenia w książkach i w modlitwie a pytany o matkę odpowiadał: „została wezwana przez Boga”. Oparciem dla Karola był jego starszy brat, który już studiował w Krakowie, ale gdy przyjeżdżał do domu poświęcał mu każdą wolną chwilę. W 3 lata po śmierci matki Karol przeżył następną tragedię, w wieku 26 lat, zmarł nagle jego brat Mundek, który zaraził się szkarlatyną od pacjentki w szpitalu. Od tego czasu ojciec bardzo dużo czasu poświęcał małemu Karolowi.
To ojciec zaraził go miłością do gór i aktywnego życia. Często chodzili razem na spacery oraz w dalsze regiony Beskidu Małego, jak również, w Tatry. Dzięki ojcu poznawał gatunki drzew i kwiatów, ptaków i owadów. Razem śpiewali przy ognisku, wojskowe i harcerskie pieśni oraz grywali w piłkę nożną. Karol w szkole był wzorowym uczniem i dobrym kolegą. Przejawiał wybitne zdolności humanistyczne, interesował się teatrem, pisał wiersze. Grał główne role w utworach wybitnych poetów oraz uczestniczył w konkursach recytatorskich. Teatr stal się jego wielką, prawdziwą pasją. Jeździł z Wadowic do Krakowa na spektakle przygotowywane przez słynnego aktora i reżysera Józefa Osterwę. W latach 1934 – 1938 po raz pierwszy zetknął się z późniejszym twórcą Teatru Rapsodycznego, dr Mieczysławem Kotlarczykiem, który był jego polonistą w wadowickim gimnazjum. 14 maja 1938 roku otrzymał celujące świadectwo maturalne i wstąpił na polonistykę na Wydziale Filozoficznym UJ w Krakowie. Razem z ojcem zamieszkał wtedy w rodzinnym domu matki w Krakowie przy ul. Tynieckiej 10. Żyli bardzo skromnie, ojciec nawet własnoręcznie naprawiał buty. W wieku 21 lat Karol Wojtyła został zupełnie sam na świecie, gdyż 18 lutego 1941 roku, zmarł nieoczekiwanie jego ojciec. Trwała wtedy wojna i trzeba było jakoś przetrwać ciężkie czasy. Po śmierci ojca zamieszkał u zaprzyjaźnionych państwa Kydryńskich w Krakowie przy ul. Felicjanek. W tym czasie był pozbawiony możliwości studiowania, szukał, więc pracy i zatrudnił się w zakładach chemicznych Solvay w Borku Fałęckim. Później pracował w kamieniołomie w Zakrzówku, jako pomocnik strzałowego i dzięki temu uniknął wywózki na roboty do Niemiec. Po dwóch latach ciężkiej pracy w kamieniołomach, został przeniesiony do działu oczyszczalni wody w Solvayu, gdzie była lżejsza praca. Ten okres w życiu Wojtyły pozwolił mu pojąć szczególną wartość pracy. Mimo wojny, kwitło w podziemiu kulturalne życie Krakowa, w którym Karol aktywnie uczestniczył. Po siedmiu miesiącach zamieszkiwania u państwa Kydryńskich, powrócił do mieszkania przy ul. Tynieckiej i tu 1 listopada 1941 roku razem z Mieczysławem Kotlarczykiem stworzyli Teatr Rapsodyczny, w którym wystawiano utwory Słowackiego, Kasprowicza, Wyspiańskiego i poezje Norwida a Karol grał w nich zwykle, główne role.

KAPŁAŃSTWO

W 1942 roku na jednej z prób teatralnych, oświadczył przyjaciołom, że zamierza studiować teologię. Nie przerywając pracy fizycznej w Solvayu wstąpił do tajnego Metropolitarnego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia konspiracyjne na Wydziale Teologii UJ. W tym czasie często asystował do mszy celebrowanej przez kardynała Sapiehę.1 listopada 1946 roku Książę Metropolita kardynał Sapieha osobiście wyświęca Karola Wojtyłę na kapłana. W Dzień Zaduszny świeżo upieczony ksiądz odprawił mszę prymicyjną w Krypcie św. Leonarda na Wawelu.

15 listopada 1946 roku Karol Wojtyła rozpoczyna półtora roczne studia w Rzymie. Szlifuje tu swój francuski i uczy się od kolegów z Ameryki języka angielskiego. Po ukończeniu studiów otrzymuje tytuł uprawniający do nauczania w seminarium. Po powrocie z rzymskich studiów ksiądz Karol dostaje polecenie od kardynała Sapiehy, aby objął posadę wikarego w małej galicyjskiej parafii Niegowić, w pobliżu Bochni. Była to jedna z najstarszych w Polsce parafii i obejmowała 13 biednych wiosek po obu stronach Raby. 28 – letni wikary często odwiedzał swoich parafian, kopał rowy, młócił zboże, pomagał dzieciom odrabiać lekcje. Po siedmiu miesiącach posługi w Niegowici został powołany na nową placówkę. Był to Kościół św. Floriana w Krakowie. Tu zdobył wielkie zaufanie młodzieży akademickiej, gdyż perfekcyjnie łączył działalność duszpasterską i wychowawczą z twórczością literacką i filozoficzną. Oszczędny w słowach, umiał słuchać, toteż młodzież darzyła go ogromną sympatią i zaufaniem. W kościele św. Floriana założył mieszany chór gregoriański, zainicjował wspólne z młodzieżą wypady górskie w Gorce, Beskidy, Bieszczady oraz spływy kajakowe po Pojezierzu Kaszubskim i po Mazurach. W 1958 roku papież Pius XII mianuje go biskupem pomocniczym Krakowa, zostaje wówczas najmłodszym biskupem w Polsce. W 1964 roku zostaje arcybiskupem metropolitą krakowskim a w 1967 roku kardynałem. Karol Wojtyła uczestniczył we wszystkich czterech sesjach II soboru watykańskiego (1962 - 1965), należąc do najaktywniejszych ojców soborowych. Wniósł istotny wkład do sformułowań dotyczących wolności religijnej. Brał też udział w pierwszych pięciu Synodach Biskupów w Rzymie; ich członkowie wybierali go nieustannie reprezentantem europejskim w komitecie przygotowującym obrady.

PONTYFIKAT

16 października 1978 roku zostaje wybrany przez biskupów z całego świata 266 papieżem w dziejach Kościoła katolickiego.
Karol Wojtyła po przeszło 450 latach został pierwszym papieżem, nie – Włochem, wybranym na najwyższy urząd w Kościele rzymskokatolickim i przyjął imię Jan Paweł II.
Jako papież zapragnął głosić miłość Boga całemu światu. Jest Papieżem Pielgrzymem, Pielgrzymem Wiary i Miłości. W swych podróżach misyjnych (których odbył 104) nie ominął żadnego zakątka Ziemi. Spotykał się ze wszystkimi ludźmi i umacniał ich wiarę chrześcijańską. Głównym celem jego pielgrzymowania było głoszenie Dobrej Nowiny, aby świat usłyszał o Jezusie Chrystusie i przyjął Jego Miłość.
Pierwsza pielgrzymka Jana Pawła II do Ojczyzny odbyła się w 1979 roku a ostatnia w 2003 r. Pragnął, aby wszyscy ludzie uwierzyli, że źródłem prawdziwego szczęścia jest Bóg. Jego pontyfikat trwał 27 lat.

Jan Paweł II jako papież był niezwykle twórczy i dynamiczny. W swych wystąpieniach był orędownikiem szeroko rozumianych praw ludzkich, których składnikiem jest wolność religijna oraz swoboda głoszenia poglądów politycznych i społecznych. Cechowała go ekumeniczna otwartość, spotykał się z ludźmi różnych ras, kultur, religii i poglądów politycznych. Chętnie spotykał się z młodymi ludźmi, w 1985 r. zapoczątkował Światowe Dni Młodzieży. Odtąd co roku przygotowywał orędzie skierowane do młodych, które wygłaszał na tych spotkaniach.

Zmarł 2 kwietna 2005 r. o godz. 21.37 - w wigilię święta Miłosierdzia Bożego, którego był wielkim propagatorem, i którego głosicielkę siostrę Faustynę wyniósł na ołtarze.

W dniu jego pogrzebu 8 kwietnia 2005 r. wiał silny wiatr, który jest znakiem obecności Ducha Świętego. Mocny podmuch wiatru zamknął Ewangelię, leżącą na trumnie Ojca Świętego.